|
مناجات اميرالمومنين(منتظران ظهور)
حقانيت و اثبات اميرالمومنين و دعا براي فرج امام زمان
اي فقط ناله اي صداي اشك اي وجود تو مبتلاي اشك
گيسوانت سپيد شد آقا پيكرت آب شد به پاي اشك
حرف من نيست فضه ميگويد بين خانه تويي خداي اشك
قتل تو بين كوچه ها رخ داد زهر يارت شده دواي اشك
چقدر گريه ميكني آقا روضه ات را بخوان به جاي اشك
ماجرايي كه زود پيرت كرد آنچه از زندگيت سيرت كرد
چه بگويم از آن گل پرپر چه بگويم ز داغ نيلوفر
چه بگويم سياه شد روزم اول كودكي شدم مضطر
حرف من خاطرات يك لحظه است لحظه اي كه نبود از آن بدتر
ايستادم به پنجه پايم تا كنم روبروش سينه سپر
مثل طوفاني از سرم رد شد دست او بود و صورت مادر
ناگهان ديدمش زمين خوردو كاري از دست من نيامد بر
بعد آن غصه بود و خون جگر ديدن روي قاتل مادر محمد بیابانی
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... زینب بیاور آخرین رخت کفن را تا که کفن پوشم تن سبز حسن را
خالى است جاى مادرم تا که ببوسد لبهاى سرخ یوسف گل پیرهن را
حیدر بیا فتنه دوباره پا گرفته بیرون کن از شهر مدینه بیوه زن را
قبل از سفر تا کربلا غارت نمودند با تیرهاى پر ز کینه هستِ من را
عباس را گویید تا بیرون بیارد آن تیرها که دوخته تابوت و تن را
بیرون کشیدم تیر از پهلویش اى واى کردم زیارت گوییا امّ الحسن را
پیراهن خود را ز خون او بشویید حرفى از این تشییع با زینب نگویید
جواد حیدرى
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... قصه از ابتداي مدينه شروع شد در بين كوچه هاي مدينه شروع شد
داغي دوباره بر جگر درد و غم زدند آري دوباره حادثه اي را رقم زدند
غربت كه در حوالي يثرب مقيم بود اين بار نيز قسمت مردي كريم بود
مردي كه از اهالي شهر فريب ها از آشنا ، غريبه و از نانجيب ها
انبوه درد و داغ و مصيبت به سينه داشت يك عمر آه و ناله ز اهل مدينه داشت
گاهي شرر به بال و پر قاصدك زدند گاهي ميان كوچه به زخمش نمك زدند
هم سنگ دينِ آينه بر سينه مي زدند هم سنگ كين به ساحت آئينه مي زدند
نه داشتند طاقت اسلام ناب را نه چشم ديدن پسر آفتاب را
خورشيد را به ظلمت دنيا فروختند حق را به چند سكه خدايا فروختند؟
بر احترام نان و نمك پا گذاشتند مرد غريب را همه تنها گذاشتند
حتي ميان خانه كسي محرمش نبود دلواپس غريبي و درد و غمش نبود
تنها تر از هميشه پر از آه حسرت است اشكش فقط روايت اندوه و غربت است
حالا دلش گرفته به ياد قديم ها در كوچه هاي خاطره مثل نسيم ها
بغضش کبود مي شود و ناله مي شود راوي اين غروب چهل ساله مي شود
حالا بماند اينکه چرا مو سپيد شد در بين كوچه هاي مدينه شهيد شد
روزي که شعله هاي بلا پا گرفته بود قلبش ز بي وفايي دنيا گرفته بود
بادي سياه در وسط کوچه مي وزيد اشکي کبود راه تماشا گرفته بود
مي ديد نامه هاي فدک پاره پاره شد در کوچه دست مادر خود را گرفته بود
در تنگناي کوچه اندوه و بي کسي ابليس راه حضرت زهرا گرفته بود
ناگاه ديد نقش زمين است آسمان کي مي رود ز خاطرش اين داغ بي کران
زخم دل شکسته و مجروح کاري است خون گريه هاي داغ چهل ساله جاري است
مظلوم تا هميشه اين شهر مي شود وقتي که مرهم جگرش زهر مي شود
آثار زهر بر بدنش سبز مي شود گل کرده است و پيرهنش سبز مي شود
جز چشم هاي خسته او که فرات خون... دارد تمام باغ تنش سبز مي شود
يک تشت لاله از جگرش شعله مي کشد يک دشت داغ از دهنش سبز مي شود
آن کهنه کينه هاي جمل تازه مي شوند يک باغ زخم بر کفنش سبز مي شود
ني‌نامه غريبي صحراي نينوا از آخرين تب سخنش سبز مي شود
لايوم ... از غروب نگاهش گدازه ريخت لا يوم... از کبود لبش خون تازه ريخت
گفتيم تشت، لاله ، دهاني به خون نشست اين واژه ها روايت يک داغ ديگرست
آن روز، داغ با دل پر تب چه مي‌کند با قامت شکسته زينب چه مي‌کند
گلزخم بوسه هاي پريشان خيزران با ساحت مقدس آن لب چه مي‌کند
یوسف رحیمی
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... داغی نهفته است در این قلب پاره ام همچون حباب منتظر یک اشاره ام
و الله روضه ام جگر پاره زهر نیست من کشتۀ شکستن یک جفت گوشواره ام
عمریست لحظۀ گذر از کوچه هایِ تنگ آن صحنه غرور شکن در نظاره ام
گفتم به زهر: خوب اثر کن بر این جگر در دست های توست فقط راه چاره ام
در ظلمت همیشۀ شبهای کوچه ها در جستجویِ تکّه چندین ستاره ام
چون مادرم تمامِ تنم سوخت ای خدا امّا به سینه است تمامِ شراره ام
اسرار کوچه را نتوان گفت با کسی راویِ این حقیقت پر استعاره ام
یک جمله ای بگویم و ای خاک بر سرم بگذاشت پا به چادر و رد شد ز مادرم قاسم نعمتی
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... پر زد نشست کفتر شعرم به بام تو وقتی رسید قافیه هایم به نام تو جا خورده است شعر و غزل از مقام تو ارباب دومی و دو عالم غلام تو
اول امام زاده ی عالم حسن سلام راه نجات عالم و آدم حسن سلام
ابن السحاب و زاده ی دریا چه گوهری خورشید هستی و کرمت ذره پروری از درک شعر و مرثیه ها هم فراتری ارباب اگر تویی چه کنم غیر نوکری؟
بی دفتر و حساب، کریمانه می دهی ساده، بدون قصر و کرمخانه می دهی
دستان بخشش و کرمت سبز یا حسن صاحب لوایی و علمت سبز یا حسن زهرا نژادی و قدمت سبز یا حسن یک روز می شود حرمت سبز یا حسن ...
روزی که منتقم برسد از دعای تو یک گنبد قشنگ بسازد برای تو
تابوت تیر خورده و یک قبر بی حرم این هم جزای آن همه آقایی و کرم وقتی به بال دل به بقیع تو می پرم دنیا خراب می شود انگار بر سرم ...
«حتی نوادگان تو صاحب حرم شدند» منسوب بر توأند و چنین محترم شدند
گفتم بقیع خون به دل واژه ها شده پر زد کبوتری و چه خاکی به پا شده از غصه هات پشت رباعی دو تا شده روح از تن غزل به گمانم جدا شده
اینجا به بعد شعر برای مدینه است حال و هوای شعر هوای مدینه است
مادر، فدک، عدو و سه تا نقطه ناگهان ... گویا قیامت است زمین خورده آسمان دستی و ضربه ای و حسن مانده مات از آن این شد شروع شام و کتک های کودکان
طوفان کربلا زِ همین کوچه پا گرفت آخر حسن چه دید؟ زبانش چرا گرفت؟
روزی مصیبتی به پیمبر رسید و بعد باد خزان به کوچه ی مادر وزید و بعد بابا ز جور حادثه در خون تپید و بعد نامردمی ز مردم دنیا کشید و بعد
بالا گرفت کارش و تشتی طلب نمود پس داد با جگر همه خونی که خورده بود
آن روز در میان همان کوچه مرد و رفت طاقت نداشت، یک نفس از کاسه خورد و رفت در آخرین بغل پسرش را فشرد و رفت ارباب زاده را به حسینش سپرد و رفت
در کربلا حسن شو به جای پدر بجنگ اصلاً نترس، بی زره و بی سپر بجنگ
داوود رحیمی
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... غارت زده منم که کنارت نشسته ام غارت زده منم که ز داغت شکسته ام
غارت زده منم که تو را خاک می کنم تابوت را ز خون تنت پاک می کنم
غارت زده منم که ز کف داده صبر را با دست خویش کنده برای تو قبر را
غارت زده منم چه کنم با جنازه ات ای وای ریخته به زمین خون تازه ات
غارت زده منم که ز داغ برادرم می ریزم از کنار تنت خاک بر سرم
غارت زده منم که ز آغوش بسته ات می گیرم آه چادر خاکیّ مادرم
من را به داغ قتل تو غارت نموده اند نه کربلا نه کوفه نه در شام دلبرم
داغی که رفتن تو روی سینه ام گذاشت والله بود سخت تر از غارت حرم
«تشییع روز با من و تو سازگار نیست تا شب تو را به جانب قبرت نمی برم» محمد بیابانی
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... در پیچ ِ کوچه بود، که ولگرد ِ لعنتی... با سنگ زد به آینه، بی درد ِ لعنتی
دیدم به جنگ مادر رنجورم آمده ! فریاد می زدم :« برو نامرد ِ لعنتی»
خونت حلالِ خشم حسن می شود، برو خونم به جوش آمده ، خون سرد ِ لعنتی
خط و نشان برای زنی خسته می کشی !؟ لعنت به هرکه گفته به تو مرد، لعنتی!
دیوارهای سنگی آن کوچه شاهدند با مادرم چه کرد، کمردرد ِ لعنتی وحيد قاسمي
ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ...
خدا به طالع تان مُهر پادشاهي زد به سينه ي احدي دست رد نخواهي زد در آسمان سخاوت يگانه خورشيدي تمام زندگي ات را سه بار بخشيدي گدا ز كوي تو هرگز نرفته ناراضي عزيز فاطمه! ازبسكه دست و دل بازي مدينه شاهد حرفم ؛ فقير سرگشته هميشه دست پر از محضر تو برگشته به لطف خنده تان شام غم سحر گردد نشد كه سائل تان نا اميد برگردد خدا به شهد لبت مزه ي رطب داده كريم آل محمد تو را لقب داده تبسم نمكينت چقدر شيرين است! دواي درد يتيم و فقير و مسكين است خوشا به حال ِگدايي كه چون شما دارد در اين حرم چقدر او برو بيا دارد! به هر مسافر بي سر پناه جا دادي به دست عاطفه حتي به سگ غذا دادي گره گشايي ات از كار خَلق،ارث علي است مقام اولي جود و بخششت ازلي است به حج خانه ي دلبر چه ساده مي رفتي! همه سواره ولي تو، پياده مي رفتي شما ز بسكه كريم و گره گشا بودي دل كوير به فكر پياده ها بودي امام رافت دوران بي مرامي ها نشسته اي سر يك سفره با جذامي ها خيال كن كه منم يك جذامي ام آْقا نيازمند نگاه و سلامي ام آقا چقدر مثل علي از زمانه رنجيدي! سلام داده، جواب سلام نشنيدي امام برهه ي تزويرهاي بسياري به وقت رفتن مسجد، زره به تن داري كريم شهر مدينه غريب افتادم به جان مادرت آقا، برس به فريادم خودت غريبي و با دردم آشنا هستي رفيق واقعي روزهاي بي دستي قسم به حرمت اين ماه حق نگاهي كن به دست خالي اين مستحق نگاهي كن بگير دست مرا ، دست بسته ام آقا ضرر زدم به خودم، ورشكسته ام آقا دل از حساب قنوت تو سود مي گيرد دعاي دست رحيمت چه زود مي گيرد! براي مدح تو گويند شعر احساسي به واژه هاي «در» و«ميخ» و«كوچه» حساسي چه شد غرور تو آقا شكست در كوچه!؟ بگير دست مرا با خودت ببر كوچه…. چه شد كه بغض گلوگير گوشه گيرت كرد؟ كدام حادثه اين گونه زود پيرت كرد؟ چگونه اين همه غم در دل شما جا شد!؟ بگو كه عاقبت آن گوشواره پيدا شد؟
وحیدقاسمی ادامه اشعار در ادامه مطلب
ادامه مطلب ... صفحه قبل 1 صفحه بعد درباره وبلاگ به وبلاگ من خوش آمدید موضوعات آخرین مطالب پيوندها
نويسندگان
|
||
 |
تبادل
لینک هوشمند
